Het is maandagmiddag vijf uur. Rust in het ballenhok. Stilte voor de storm. Ik zet de laatste zakken ballen klaar voor de trainingen. Over een minuut of twintig komen de eerste trainers. Het zijn altijd dezelfde mensen die als eerste komen, dus ik weet wat me te wachten staat.
Zo meteen zal de stilte ruw doorbroken worden door het vrolijke tweetal Hein (van Marwijk) en Ralph (Zeegers). Meestal is Ralph nog net iets eerder, maar het zijn allebei mannen van de klok. Het is alsof Ernst en Bobby of Peppi en Kokki, maar die kent bijna niemand meer, binnenkomen. Het enthousiasme druipt er vanaf. Klaar om samen de jongens van de JO12-3 te vermaken.
Ik zet altijd zo laat mogelijk de lichtmasten aan, maar als Ralph het ballenhok binnen komt denderen, duikt hij meteen op de lichtknop, hulpvaardig als hij is. Hein maakt nog even een dolletje en verdwijnt dan steevast naar de verkeerde kleedkamer. Ralph wijst hem er op zijn eigen wijze fijntjes op dat Hein weer verkeerd zit. Het is net amateurtoneel. Het zou gewoon jammer zijn als Hein in één keer naar de goede kleedkamer zou lopen.
Het enthousiasme van de twee trainers heeft duidelijk zijn weerslag op het team, want afgezegd wordt er nauwelijks door de spelertjes. Dit team is er altijd. Sneeuw, storm of regen, je komt ze altijd tegen. Carnaval of seizoensopening? Ze zijn erbij en je moet ze uiteindelijk naar huis sturen. Dat Ralphs zoon Bent dit jaar jeugdprins bij onze club is, zegt natuurlijk genoeg. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Vorig seizoen stond veld 3 op een koude herfstachtige maandagmiddag behoorlijk onder water. Via whatsapp adviseerde ik de trainers om niet te komen, want voetballen was nauwelijks mogelijk. Maar wie stonden er olijk om half 6 voor mijn neus? Peppie en Kokkie. Die zijn binnen een kwartier terug, dacht ik. Tot mijn verbazing waren ze na een uur nog steeds buiten. Ik vroeg me af wat ze in godsnaam deden op veld 3 dat inmiddels was veranderd in een kanovijver. Ik besloot eens poolshoogte te nemen en daar aangekomen wist ik niet wat ik zag. Het hele team was buikschuivers aan het maken in de plassen alsof ze op een zomerse dag in Zandvoort aan Zee waren. Hein en Ralph sloegen zich op de knieën van het lachen. Na afloop bleek dat de kinderen een toptraining hadden gehad.
Draait het dan alleen om plezier in dit team? Plezier is zeker de basis, maar de prestaties van dit team liegen er niet om. Vorig seizoen klommen ze van de vierde naar de tweede klasse na twee promoties en ook dit seizoen hebben ze al weer een kampioenschap achter de rug en na hun promotie zijn ze ondertussen weer koploper in hun nieuwe klasse. “We houden er niet van dat de bal naar voren wordt geramd”, zegt Ralph, “ we besteden echt aandacht aan een goede opbouw.” Plezier en prestaties zijn hier prachtig in balans. Hein en Ralph: mooi werk, ga zo door!
